Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ.

 
Ἀρχιμ. Μαξίμου

Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ

    Κα­θο­ρι­στι­κό στοι­χεῖ­ο στήν δι­α­μόρ­φω­ση μιᾶς κοι­νω­νί­ας, ἑ­νός πε­ρι­βάλ­λον­τος,
μιᾶς δη­μι­ουρ­γί­ας εἶ­ναι τό ἀν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο.

  Ἄν ἔ­νας ἄν­θρω­πος πι­στεύ­ει ὅ­τι εἶ­ναι ἀ­πό­λυ­τα ἐ­λευ­θε­ρος νά κά­νη ὅ­τι θέ­λει καί ἐ­πι­χει­ρί­σει τήν ἐ­φαρ­μο­γή αὐ­τῶν πού πι­στεύ­ει, ἀν­τί νά δη­μι­ουρ­γή­ση σχέ­σεις κα­λές ἤ πο­λι­τι­σμό κα­τα­στρέ­φει καί τόν ἑ­αυ­τό του καί τούς ἄλ­λους καί τίς σχέ­σεις. Οὐ­σι­α­στι­κά ἡ πί­στη του αὐ­τή δέν ἀ­πορ­ρέ­ει ἀ­πό τίς φυ­σι­κές του ἰ­δι­ό­τη­τες, ὡς κτι­στοῦ ἀν­θρώ­που. Εἶ­ναι αὐ­θαί­ρε­τη φαν­τα­στι­κή ἐ­νέρ­γεια πού ἀρ­χή ἔ­χει τόν ἐ­γω­ϊ­σμό καί τήν φι­λαυ­τί­α. Ἀ­πό­λυ­τα ἐ­λεύ­θε­ρος, ὡς αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­ζό­με­νος εἶ­ναι μό­νο ὁ ἄ­κτι­στος Θε­ός.

 Ἕ­νας σο­φός ἅ­γιος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ὁ ἅ­γιος Μά­ξι­μος ὁ Ὁ­μο­λο­γη­τής, ἀ­να­φέ­ρει τά ἐ­ξῆς: Ἡ ἀ­κε­ραι­ό­τη­τα τοῦ ἀν­θρώ­που, ἑ­πο­μέ­νως καί ἡ γνή­σια καί ὑ­γει­ής δρα­στη­ρι­ό­τη­τά του ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀ­πό τήν φυ­σι­ο­λο­γι­κή λει­τουρ­γί­α τῶν τρι­ῶν κεν­τρι­κῶν δυ­νά­με­ών του. Τοῦ νοῦ, τῆς λο­γι­κῆς καί τῶν αἰ­σθή­σε­ων. Ἡ φυ­σι­ο­λο­γι­κή ἐ­νέρ­γεια τοῦ νοῦ δη­μι­ουρ­γεῖ­ται, ὅ­ταν ἔ­χει θεί­α καί ἀ­γα­θά νο­ή­μα­τα, ἄλ­λως κα­τα­λή­γει σέ πα­ρά φύ­σιν. Κα­τά συ­νέ­πεια ἡ λο­γι­κή ἀ­πο­κτᾶ ἀ­γα­θούς λο­γι­σμούς. Ἀ­γα­θοί λο­γι­σμοί καί σκέ­ψεις δη­μι­ουρ­γοῦν­ται ὅ­ταν ἡ λο­γι­κή ἀ­σχο­λεῖ­ται καί ἀ­να­κα­λύ­πτει τό βά­θος τῶν ὅ­σων ὁ Θε­ός ἐν­τέλ­λε­ται, ἀπ΄ ὅ­που ἀ­πορ­ρέ­ει ὁ ἐ­νά­ρε­τος βί­ος. Τό­τε ἡ λο­γι­κή ἐ­νερ­γεῖ κα­τά φύ­σιν. Ὅ­ταν ὅ­μως ἡ λο­γι­κή κα­τα­κλύ­ζε­ται ἀ­πό ἐμ­πα­θεῖς λο­γι­σμούς τό­τε ἐ­νερ­γεῖ πα­ρά φύ­σιν. Ὁ ἅ­γιος Συ­με­ών ὁ Νέ­ος Θε­ο­λό­γος λέ­γει ὅ­τι μιά κα­τά φύ­ση θε­ώ­ρη­ση τοῦ κό­σμου ἀ­πό τόν ἄν­θρω­πο προ­ϋ­πο­θέ­τει τήν ἐρ­γα­σί­α τῶν θεί­ων ἐν­το­λῶν καί ἐ­πι­τυγ­χά­νε­ται μέ τόν φω­τι­σμό τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Ὁ­πό­τε οἱ αἰ­σθή­σεις ἐ­πι­τυγ­χά­νουν τήν φυ­σι­κή τους ἐ­νέρ­γεια καί δέν ἀ­σχο­λοῦν­ται μέ τήν ἐ­πι­φά­νεια τῶν δη­μι­ουρ­γη­μά­των καί ὅ­λων τῶν φυ­σι­κῶν φαι­νο­μέ­νων. Οἱ αἰ­σθή­σεις ἐξ αἰ­τί­ας τῆς ὑ­γι­ει­οῦς κα­τα­στά­σε­ώς τους δι­εισ­δύ­ουν στό βά­θος τῶν πραγ­μά­των καί ἀ­να­κα­λύ­πτουν τό λό­γο τῆς ὑ­πάρ­ξε­ώς τους. Καί ὁ πρω­ταρ­χι­κός λό­γος ὑ­πάρ­ξε­ως τῆς φύ­σε­ως εἶ­ναι τό γε­γο­νός ὅ­τι δό­θη­κε ὡς δω­ρε­ά ἀ­πό τό Θε­ό γιά τόν ἄν­θρω­πο. Ὁ δέ ἄν­θρω­πος πρέ­πει νά τήν συν­τη­ρῆ καί δι­α­τη­ρῆ μετ᾿ εὐ­χα­ρι­στή­σε­ως καί εὐ­γνω­μο­σύ­νης, ὡς κα­λός υἱ­ός ἀ­γα­πη­τοῦ Πα­τρός. Ὄ­χι ὡς ἄ­τα­κτος καί σπά­τα­λος καί ἀ­γνώ­μων. Κά­θε βλά­βη πού προ­ξε­νεῖ­ται στά ζῶ­α ἤ στά φυ­τά καί ἐν γέ­νει στό φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον, ἀν­τι­τί­θε­ται στό νό­μο τοῦ Θε­οῦ, ὅ­πως καί κά­θε προ­σκόλ­λη­ση σ’ αὐ­τά ἀν­τι­βαί­νει στίς ἐν­το­λές τοῦ Θε­οῦ.