MONAXIΣMOΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Ἀρχιμ. Μαξίμου

Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ

Εὐχαριστῶ θερμά τόν Ἅγιο Λευκάδος καί τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Φανερωμένης πού μέ κάλεσαν νά παρευρεθῶ στό Μοναχικό τοῦτο Συνέδριο καί νά διαπραγματευθῶ τό σπουδαῖο θέμα «Μοναχισμός καί Θεία Εὐχαριστία».

Παρακαλῶ νά μοῦ συγχωρηθῆ τό τόλμημα νά παρουσιαστῶ μπροστά σ’ αὐτή τήν σπουδαία Μοναχική Σύναξη καί νά πῶ πράγματα πού εἶναι γνωστά σέ ὅλους σας καί ἐμπειρικά βιωμένα, ἐφ’ ὅσον ὅλοι ἀνήκουμε στό κοινόν Σῶμα τῆς σωτηρίας μας, τήν Ἐκκλησία.

Ἡ Ἐκκλησία, ὡς γνωστόν, εἶναι ὁ μόνος χῶρος μέσα στόν ὁποῖο πραγματώνεται τό Μυστήριο τῆς λυτρώσεώς μας. Εἶναι τό ζωντανό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπου γίνεται ἡ συνάντηση ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν καί ἀποστατῶν μέ τόν Σωτῆρα καί λυτρωτή μας καί ἡμεῖς οἱ Μοναχοί, ὡς μέλη αὐτοῦ τοῦ Σώματος, ὅλη τήν ζωή μας, ψυχῇ καί σώματι, τήν ἐνσωματώσαμε ἰσόβια στόν χῶρο αὐτό ἐργαζόμενοι τήν σωτηρία μας.

Ἡ ἐνσωμάτωσή μας στήν Ἐκκλησία διασφαλίζει ὅλα τά ὑπόλοιπα ἔργα μας. Οὔτε ἡ ἄσκηση, οὔτε ἡ προσευχή, οὔτε ὁ πνευματικός μας ἀγώνας, οὔτε καί αὐτό τό μαρτύριο, χωρίς τήν ἐκκλησιαστικοποίησή μας, δέν προσφέρουν σωτηρία.

Λέγοντας ἐκκλησιαστικοποίηση ἐννοῶ τήν ἐνσωμάτωση στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί τήν συνειδητοποίηση ὅτι ὁ καθένας μας εἶναι σέ ζωντανή σύνδεση μέ τά ἄλλα μέλη πού ἀπαρτίζουν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἄρα καί μέ τήν κεφαλή αὐτοῦ τοῦ Σώματος, τόν Χριστό.

Ἡ βασική δύναμη πού συνδέει τά μέλη μέ τόν Χριστό καί μεταξύ τους εἶναι ἡ κοινωνία τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη δέν εἶναι, σύμφωνα μέ τό δωδέκατο κεφάλαιο τῆς Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, μία ἁπλῆ ἀρετή ἤ ἕνα ἅπλό συναίσθημα πού προσπαθεῖ ὁ Ἀπόστολος νά ἐνσπείρει στούς Κορινθίους, ἀλλά ἡ ὕψιστη διδασκαλία του περί κοινότητος καί ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πού ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι διοχετεύονται ἀπό τήν κεφαλή, τόν Χριστό, στά μέλη, ὅλα τά χαρίσματα τοῦ Θεανθρώπου. Αὐτό τό Σῶμα, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία, πού κάλλιστα μποροῦμε νά τό ταυτίσουμε μέ τήν ἀγάπη, δηλαδή τήν ἀλληλοεκστατική διαπροσωπική κοινωνία τοῦ Χριστοῦ πρός τά μέλη καί τῶν μελῶν πρός τόν Χριστό καί μεταξύ τους, εἶναι τό σημεῖο ἐκεῖνο πού διασφαλίζει τήν ἑνότητα, χωρίς νά ἀφήνει περιθώρια αὐτονομήσεως τῶν μελῶν ἤ ὑποτιμήσεως τῶν χαρισμάτων. Δέν μπορεῖ κανένα ἀπο τά μέλη νά πῆ «χρείαν σου οὐκ ἔχω». Καί τά πιό ταπεινά καί ἀσήμαντα διακονήματα εἶναι χαρίσματα πού οἰκοδομοῦν τήν Ἐκκλησία.

Ἡ ἑνότητα αὐτή ἐπιτυγχάνεται ὀντολογικά καί ὀργανικά, ὄχι θεωρητικά καί κατ’ ἐπίνοιαν, οὔτε μέ κάποιες νομικές ἤ κοινωνικές διαδικασίες πού δέν διασφαλίζουν τήν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν προσώπων πού ἀπαρτίζουν τό σῶμα, ἑπομένως ἄρρηκτα καί ἀσύγχυτα αἰωνίζοντας τήν ἀναστάσιμη καί ἐσχατολογική προοπτική τῆς Ἐκκλησίας.