Θά ἀ­να­φέ­ρου­με ἐ­πί­σης τήν σύ­γκλη­ση τῆς Ἱ­ε­ραρ­χί­ας τοῦ ἔ­τους 1931, στήν ὁ­ποί­α ἔ­γι­νε συ­ζή­τη­ση γι­ά τήν ὀρ­γά­νω­ση τοῦ Μο­να­χι­σμοῦ καί ἡ ὁ­ποί­α ἀ­πε­δέ­χθη πα­λαι­ό­τε­ρη πρό­τα­ση τοῦ 1926 τοῦ Μη­τρο­πο­λί­του Κα­ρυ­στί­ας Πα­ντε­λε­ή­μο­νος. Στήν πρό­τα­ση αὐ­τή φαί­νε­ται κα­θα­ρά ἡ ἐ­πί­δρα­ση τοῦ συ­γκε­κρι­μέ­νου Μη­τρο­πο­λί­του, ἀλ­λά καί ὅ­λων τῶν ὑ­πο­λοί­πων, ἐ­φ' ὅ­σον ἀ­πε­δέ­χθη­σαν αὐ­τές τίς προ­τά­σεις, πού εἶ­χαν ὑ­πο­στεῖ ἀ­πό τίς δυ­τι­κές κοι­νω­νι­κο­η­θι­κές νο­ο­τρο­πί­ες τῆς δυ­τι­κῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας πε­ρί Μο­να­χι­σμοῦ. Ὁ ἐν λό­γῳ Μη­τρο­πο­λί­της πρό­τει­νε νά ἱ­δρυ­θῆ ἕ­να ἰ­δι­αί­τε­ρο μο­να­χι­κό τά­γμα μέ ἑ­νι­αί­α δι­οί­κη­ση ὑ­πό τῦ­πον ἑ­νός μο­να­στι­κοῦ συλ­λό­γου, τό ὁ­ποῖ­ο θά δι­οι­κεῖ­το ἀ­πό συμ­βού­λι­ο ὑ­πό τήν προ­ε­δρί­α τοῦ ἱ­ε­ρο­κή­ρυ­κος τῆς ἐ­παρ­χί­ας ἤ ἄλ­λου ἀρ­χι­μαν­δρί­του, ὁ ὁ­ποῖ­ος θά ἔ­παι­ζε τόν ρό­λο τοῦ πα­τρός τῆς ἀ­δελ­φό­τη­τος καί θά τε­λοῦ­σε ὑ­πό τήν ἄ­με­ση ἐ­πο­πτεί­α κάι ἐ­πί­βλε­ψη τοῦ Ἐ­πι­σκό­που. Πρό­τει­νε ἐ­πί­σης στήν πρω­τεύ­ου­σα νά ἱ­δρυ­θῆ ἕ­να γε­νι­κό κέ­ντρο πού θά ἐκ­προ­σω­ποῦ­σε ὅ­λα τά μο­να­χι­κά τά­γμα­τα, ὅ­πως τά ὠ­νό­μα­ζε, τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, στό ὁ­ποῖ­ο θά ἑ­δρεύ­η ἡ γε­νι­κή δι­οί­κη­ση αὐ­τῶν καί στό ὁ­ποῖ­ο θά ὑ­πάρ­χη καί ἀ­νω­τέ­ρα Σχο­λή πρός κα­ταρ­τι­σμόν Ἡ­γου­μέ­νων καί Μο­να­χῶν καί Πα­τέ­ρων τῶν ἐ­πί μέ­ρους τα­γμά­των. Πί­στευ­ε ὅ­τι μ' αὐ­τό τόν τρό­πο οἱ Μο­νές καί οἱ Μο­να­χοί "θά ἐ­πα­νεύ­ρω­σι τόν ἱ­ε­ρώ­τα­τον δρό­μον των". Ἀ­νέ­φε­ρε ἐ­πί­σης σέ κά­θε Μη­τρό­πο­λη νά δη­μι­ουρ­γη­θῆ μί­α Ἱ­ε­ρά Μο­νή, ὅ­που θά με­τα­κι­νη­θοῦν οἱ κα­λύ­τε­ροι Μο­να­χοί ἀ­πό ὅ­λες τίς ἄλ­λες Ἱ­ε­ρές Μο­νές τῆς Μη­τρο­πό­λε­ως, ἡ ὁ­ποί­α θά ἀ­πο­κλη­θῆ πρό­τυ­πη Ἱ­ε­ρά Μο­νή καί θά εἶ­χε τόν "προ­ο­ρι­σμόν φι­λαν­θρώ­που δρά­σε­ως εἰς τόν λα­όν δι­ά τοῦ κη­ρύ­γμα­τος τοῦ θεί­ου λό­γου καί τῆς ἱ­ε­ρᾶς ἐ­ξο­μο­λο­γή­σε­ως". Στήν πρό­τυ­πη αὐ­τή Ἱ­ε­ρά Μο­νή, τό πρῶ­το πού θά ἔ­πρε­πε νά δη­μι­ουρ­γη­θῆ θά ἦ­ταν ἕ­να ὀρ­φα­νο­τρο­φεῖ­ο, μέ­σα στό ὁ­ποῖ­ο θά ἐκ­παι­δεύ­ο­ντο τά ὀρ­φα­νά ἐν παι­δεί­ᾳ καί νου­θε­σί­ᾳ Κυ­ρί­ου, τά ὁ­ποῖ­α με­τά τήν στρα­τι­ω­τι­κή τους θη­τεί­α θά ἐ­πα­νέρ­χο­νταν στό τά­γμα καί θά ἐ­γί­νο­ντο μέ­λη αὐ­τοῦ, "κα­θ' ὅ­λα ἱ­κα­νά ἵ­να ἀ­πο­βοῦν ἱ­ε­ρα­πό­στο­λοι πά­σης ὡ­ραί­ας ἰ­δέ­ας" κ.λ­π. "Τό­τε -κα­τα­λή­γει ὁ ἐν λό­γῳ Μη­τρο­πο­λί­της- θά δυ­νά­με­θα νά εἴ­πο­μεν ὅ­τι ὁ μο­να­χι­κός βί­ος ἐ­κτε­λεῖ τόν προ­ο­ρι­σμόν του καί ἡ Ἐκ­κ­λη­σί­α ἀ­πέ­κτη­σε τήν δύ­να­μίν της". Ἕ­τσι κα­τα­νο­οῦ­σε τόν σκο­πό τοῦ Μο­να­χι­σμοῦ ἡ ἐ­πη­ρε­α­σμέ­νη δι­οί­κη­ση τῆς Ἐκ­κ­κλη­σί­ας μας ἀ­πό τά δυ­τι­κά πρό­τυ­πα.

Στίς συ­ζη­τή­σεις πού ἔ­γι­ναν στήν Ἱ­ε­ραρ­χί­α μέ ἀ­φορ­μή τήν εἰ­σή­γη­ση τοῦ Κα­ρυ­στί­ας Πα­ντε­λε­ή­μο­νος, ἀ­να­φέ­ρω ἁ­πλῶς τήν γνώ­μη ἑ­νός ἄλ­λου Μη­τρο­πο­λί­του: "Ἔ­χω τήν γνώ­μην ὅ­τι ἐ­πι­βάλ­λε­ται βε­βαί­ως ἐ­πί τό κοι­νω­νι­κό­τε­ρον ὀρ­γά­νω­σις τῶν Ἱ­ε­ρῶν Μο­νῶν μή πε­ρι­ο­ρι­ζο­μέ­νων στόν ἁ­πλοῦν ἀ­σκη­τι­σμόν...". Ἡ εἰ­σή­γη­ση καί οἱ συ­ζη­τή­σεις ἀ­πε­τέ­λε­σαν τώ­ρα τήν βά­ση τῆς ἀ­πο­στο­λῆς στίς Ἱ­ε­ρές Μη­τρο­πό­λεις τῆς ὑ­π' ἀ­ριθ. 587/25.2.1932 ἐ­γκυ­κλί­ου τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, δι­ά τῆς ὁ­ποί­ας συ­νι­στᾶ­ται ἡ ἵ­δρυ­σις Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς, ἡ ὁ­ποί­α θά λει­τουρ­γῆ μέ ἰ­δι­αί­τε­ρο ἀ­πο­στελ­λό­με­νο ὀρ­γα­νι­σμό μο­να­χι­κοῦ βί­ου, δι­ά τοῦ ὁ­ποί­ου ὀρ­γα­νι­σμοῦ θά δη­μι­ουρ­γῆ­ται ἕ­να τά­γμα, πού σκο­πό θά ἔ­χη οὐ­σι­α­στι­κά τήν ἐ­γκυ­κλο­παι­δι­κή μόρ­φω­ση τῆς θε­ο­λο­γί­ας καί τήν ἀ­νά­λη­ψη τοῦ κα­θή­κο­ντος τῆς δι­δα­σκα­λί­ας καί τῆς φι­λαν­θρω­πι­κῆς δρά­σε­ως στούς πι­στούς, μέ ποι­κῖ­λες κοι­νω­φε­λεῖς λει­τουρ­γί­ες. Θέ­τει τόν Ἐ­πί­σκο­πο ὡς "ἀ­νώ­τε­ρο προϊ­στά­με­νο τῶν Μο­να­χῶν" μέ τό δι­καί­ω­μα κα­τά τήν κρί­ση του νά με­τα­πέ­μπη ἕ­να Μο­να­χό ἀ­πό τήν μί­α Μο­νή στήν ἄλ­λη ἤ σέ ἄλ­λες ἐκ­κ­λη­σι­α­στι­κές δι­α­κο­νί­ες. Στό ἄρ­θρο 10 ἀ­να­φέ­ρει καί τήν κε­ντρι­κή ἀρ­χή τῶν ἐ­πί μέ­ρους ἀ­δελ­φο­τή­των πού εἶ­ναι τό "ἐν Ἀ­θή­ναις ἑ­δρεῦ­ον Συμ­βού­λι­ον τῆς Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λῆς". Οἱ σχέ­σεις δέ τῶν Μο­νῶν καί τοῦ Συμ­βου­λί­ου θά κα­θο­ρί­ζω­νται δι­ά τῆς ἀ­πο­φά­σε­ως τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου. Στήν ἀ­πό­φα­ση αὐ­τή τῆς Ἱ­ε­ραρ­χί­ας τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, τῆς ὁ­ποί­ας ἔ­γι­νε καί σχε­τι­κή πα­ρου­σί­α­ση στήν δι­ορ­θό­δο­ξη ἐ­πι­τρο­πή πού συ­νῆλ­θε στό Ἅ­γι­ον Ὄ­ρος, δι­α­φαί­νο­νται ἔ­ντο­να τά στοι­χεῖ­α ἀλ­λοι­ώ­σε­ως τοῦ πα­ρα­δο­σι­α­κοῦ μο­να­χι­κοῦ ὀρ­θο­δό­ξου πο­λι­τεύ­μα­τος καί συ­νι­στᾶ­ται κα­θα­ρά ἡ ἐκ­κο­σμί­κευ­ση τοῦ ὀρ­θο­δό­ξου Μο­να­χι­σμοῦ. Ὅ­λοι οἱ κα­νό­νες, πού ὥ­ρι­ζαν τά τοῦ μο­να­χι­κοῦ βί­ου καί τίς σχέ­σεις τῶν ἐ­πι­χω­ρί­ων Ἐ­πι­σκό­πων καί τῶν Μο­να­χῶν, κα­ταρ­γοῦ­νται, ὁ δέ ἡ­συ­χα­στι­κός τρό­πος ζω­ῆς καί ἡ νη­πτι­κή φι­λο­κα­λι­κή μα­κραί­ω­νη πα­ρά­δο­ση ἀ­γνο­εῖ­ται καί ὑ­πο­βα­θμί­ζε­ται.