ΤΑ ΕΚ­Κ­ΛΗ­ΣΙ­Α­ΣΤΙ­ΚΑ ΛΕΙ­ΤΟΥΡ­ΓΗ­ΜΑ­ΤΑ ΕΝ Τῼ ΚΟΙ­ΝΟ­ΒΙ­ῼ

(Κα­νο­νι­κά δι­και­ώ­μα­τα καί ὑ­πο­χρε­ώ­σεις, Ἐ­πι­σκό­που, Ἡ­γου­μέ­νου, Προϊ­στα­μέ­νων καί Μο­να­χῶν)

Ἀρχιμανδρίτου Μαξίμου

Καθηγουμένου Ἱ. Μ. Ἁγ. Διονυσίου ἐν Ὀλύμπῳ

 Ὁ μο­να­χι­κός βί­ος, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­νέ­κα­θεν ἀ­πό τούς πρώ­τους αἰ­ῶ­νες ὑ­πῆρ­χε στά σπλάγ­χνα τῆς Ἑκ­κ­λη­σί­ας, ὡς μι­ά ἐν­δι­ά­θε­τη ἀ­σκη­τι­κή πνευ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας, ἀ­πο­δει­κνύ­ει τήν μο­να­δι­κή ἀ­ξί­α τῆς ἀ­έν­να­ης ἐ­πι­κοι­νω­νί­ας τοῦ ἀν­θρώ­που μέ τόν Θε­ό. 

Στίς ἀρ­χές τοῦ τε­τάρ­του αἰ­ῶ­νος, μέ τήν δι­είσ­δυ­ση στήν πνευ­μα­τι­κή ζω­ή τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας στοι­χεί­ων ἀμ­φι­βό­λου χρι­στι­α­νι­κῆς πνευ­μα­τι­κό­τη­τος, ὁ μο­να­χι­κός βί­ος ὀρ­γα­νώ­θη­κε στίς ἐ­ρή­μους, κα­τ' ἀρ­χήν τῆς Αἰ­γύ­πτου, ἐν συ­νε­χεί­ᾳ τῆς Πα­λαι­στί­νης καί σέ ἄλ­λα μέ­ρη τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας, συ­στη­μα­το­ποι­η­μέ­νος σέ κοι­νό­βι­α καί σκῆ­τες πού ζοῦ­σαν μα­κράν τῆς ἐ­πι­δρά­σε­ως τῆς κο­σμι­κῆς νο­ο­τρο­πί­ας, καί δι­α­τη­ρώ­ντας τήν χα­ρι­σμα­τι­κή πλευ­ρά τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας τῶν τρι­ῶν πρώ­των αἰ­ώ­νων μέ τήν ἀ­δι­ά­λει­πτη προ­σευ­χή καί τίς ποι­κῖ­λες μορ­φές ἀ­σκη­τι­κῆς πνευ­μα­τι­κό­τη­τος.

1. Ὁ Μο­να­χι­σμός.

Ὁ Μο­να­χι­σμός ὑ­περ­βαί­νει τά ὅ­ρι­α μι­ᾶς φυ­σι­κῆς ζω­ῆς. Θε­ω­ρεῖ­ται ἀγ­γε­λι­κό πο­λί­τευ­μα ἐ­πί τῆς γῆς. Εἶ­ναι χῶ­ρος μέ­σα στόν ὁ­ποῖ­ο ἀ­πο­βάλ­λο­νται ὅ­λα τά τρα­γι­κά ἐ­πα­κό­λου­θα τῆς πτώ­σε­ως καί ἐ­πα­νέρ­χο­νται τά θεῖ­α στη­ρί­γμα­τα πού εἶ­χε πά­ρει ἐξ ἀρ­χῆς ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πό τόν ζω­ο­δό­τη Θε­ό.

Ὁ ἄν­θρω­πος πού ἀ­κο­λου­θεῖ τόν μο­να­χι­κό βί­ο τό πρῶ­το πού προ­σπα­θεῖ νά ἀ­πο­βά­λη εἶ­ναι ἡ πε­ποί­θη­ση στήν λο­γι­κή του κρί­ση καί τό ἴ­δι­ον θέ­λη­μά του, δι­ά τοῦ ὁ­ποί­ου εἰ­σέρ­χε­ται στήν ἐ­ω­σφο­ρι­κή πλά­νη τῆς αὐ­το­θε­ώ­σε­ως. Τό δεύ­τε­ρο πού προ­σπα­θῆ νά ἀ­πο­βά­λη εἶ­ναι ἡ ζω­ή τῶν ἡ­δο­νῶν τῶν αἰ­σθή­σε­ων, δι­ά τῆς ὁ­ποί­ας πα­ρα­τεί­νει τήν ζω­ή στόν θά­να­το. Τό τρί­το πού προ­σπα­θεῖ νά ἀ­πο­βά­λη εἶ­ναι ἡ προ­σπά­θει­α νά ἀ­πο­κτή­ση τά ὑ­λι­κά ἀ­γα­θά, τά ὁ­ποῖ­α σκο­τί­ζουν τόν νοῦ καί πε­τρώ­νουν τήν καρ­δι­ά. Ὁ Μο­να­χός δέν ἔ­χει κα­νο­νι­κά λει­τουρ­γή­μα­τα, ἀλ­λά στο­χεύ­ει στήν ἄρ­ση αὐ­τῶν τῶν τρι­ῶν ἀλ­λο­τρι­ώ­σε­ων καί στό νά ἀ­πο­κα­τα­στή­ση τόν ἄν­θρω­πο στόν ἀ­πλα­νῆ τρό­πο ζω­ῆς. Ἔ­τσι μέ τίς τρεῖς μο­να­χι­κές ἀ­ρε­τές: τήν ὑ­πα­κο­ή, τήν παρ­θε­νί­α, τήν ἀ­κτη­μο­σύ­νη, γί­νε­ται μέ­το­χος τοῦ νέ­ου Ἀ­δάμ, τοῦ Χρι­στοῦ, πού ἐ­γκαι­νί­α­σε ἕ­να τρό­πο ζω­ῆς πού ξε­περ­νᾶ τά πτω­τι­κά καί φυ­σι­κά ὅ­ρι­α τῆς ζω­ῆς.

Μέ τήν σω­φρο­σύ­νη ἀ­πο­κτᾶ τήν ὑ­ψη­λό­τε­ρη μορ­φή τῆς παρ­θε­νί­ας πού ἑ­δρά­ζε­ται στήν ὑ­πα­κο­ή καί δέν ἀ­πο­κτᾶ­ται ἐ­π' οὐ­δε­νί λό­γῳ χω­ρίς αὐ­τή. Γί­νε­ται μι­μη­τής τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος δέν στή­ρι­ξε τήν ζω­ή του σέ φυ­σι­κή συγ­γέ­νει­α τῶν αἱ­μά­των, ἀλ­λά προ­σέ­φε­ρε τόν Ἑ­αυ­τό Του ὁ­λό­κλη­ρο "ὡς οἶ­κο τοῦ Πα­τρός Του". Ἀ­πο­κτώ­ντας τήν πνευ­μα­τι­κή παρ­θε­νί­α, δη­λα­δή τήν κα­θα­ρό­τη­τα τοῦ νοῦ ἀ­πό ἀ­κά­θαρ­τα νο­ή­μα­τα, τοῦ λο­γι­κοῦ ἀ­πό ἀ­κά­θαρ­τους λο­γι­σμούς, ἑλ­κύ­ε­ται μέ ἄ­σβε­στη δί­ψα πρός τόν Θε­ό προ­σφέ­ρο­ντας τόν ἑ­αυ­τό του θυ­σί­α ζῶ­σα. Ὁ­πό­τε εἰ­σερ­χο­μέ­νης τῆς χά­ρι­τος ἐ­ντός του βα­θμη­δόν "δι­α­λύ­ει τούς δερ­μά­τι­νους χι­τῶ­νας καί χα­ρί­ζει στόν Μο­να­χό τήν ἀ­σά­λευ­τη βα­σι­λεί­α τῶν ὑ­πο­στα­τι­κῶν καί τε­τε­λει­ω­μέ­νων πνευ­μά­των".