Σελίδα 2 από 2 ῾Ο
λόγος τῆς ᾿Εκκλησίας μεταδίδει, κατά ἕνα ἄμεσο καί συγκλονιστικό τρόπο, τήν ζωή
καί ἀνασταίνει τούς νεκρούς. Διότι εἶπεν ὁ Κύριος ὅτι "ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ
πάντες οἱ νεκροί ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί οἱ ἀκούσαντες
ζήσονται" (᾿Ιω. 5,25). ῎Αλλωστε οἱ νεκροί σωματικά ἤ ψυχικά αὐτό θέλουν,
νά ἀναστηθοῦν, τίποτε λιγώτερο ἤ διαφορετικό. ῞Ενας λόγος τῆς ᾿Εκκλησίας πού
ἀρκεῖται μόνον νά κολακεύη ἤ νά κατηγορῆ, νά ρητορεύη ἤ νά προσπαθῆ νά ἐντυπωσιάση
τούς... νεκρούς, ὄχι μόνον δέν φέρει ἀποτέλεσμα, ἀλλά καί προκαλεῖ τήν
δυσφορία, ἄν μή τήν θυμηδία... Τότε ἡ ᾿Εκκλησία δέν θά εἶχε λόγο ὑπάρξεως σ᾿
αὐτόν τόν κόσμο. Τό
συγκλονιστικό ὅραμα τοῦ Προφήτου ᾿Ιεζεκιήλ ἀποκαλύπτει μέ ἀλληγορικό τρόπο αὐτή
τήν νεκρεγερτική καί ζωοποιό δύναμι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἐπάνω στίς ἀποστεωμένες
ψυχές· "Καί εἶπε πρός με· προφήτευσον ἐπί τά ὀστᾶ ταῦτα καί ἐρεῖς αὐτοῖς·
τά ὀστᾶ τά ξηρά, ἀκούσατε λόγον Κυρίου. Τάδε λέγει Κύριος... ἰδού ἐγώ φέρω ἐφ᾿
ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς... Καί ἐπροφήτευσα καθότι ἐνετείλατό μοι· καί εἰσῆλθεν εἰς
αὐτούς τό πνεῦμα καί ἔζησαν καί ἔστησαν
ἐπί τῶν ποδῶν αὐτῶν, συναγωγή πολλή σφόδρα" (᾿Ιεζεκ. 37,4-10). ῞Ομως
ἕνα τέτοιο πνεῦμα ζωῆς μόνον αὐτοί πού τό ἔχουν μέσα τους, μποροῦν νά τό
ἐμφυσήσουν. Τό ὄργανο τοῦ θείου λόγου, ὁ κήρυξ τῆς ᾿Εκκλησίας, δέν μπορεῖ νά
δημιουργήση τέτοια θαύματα, ἄν εἶναι μιά ἁπλῆ σωλῆνα, ἀπ᾿ ὅπου περνᾶ ἁπλῶς τό
ὕδωρ τό ζῶν. Πρέπει νά εἶναι ὁ ἴδιος μιά "πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν
αἰώνιον". Διότι λέγει πάλιν ἡ Γραφή· "῞Υδωρ βαθύ λόγος ἐν καρδίᾳ
ἀνδρός, ποταμός δέ ἀναπηδύει καί πηγή ζωῆς" (Παροιμ. 18,4). Εἶναι
χαρακτηριστικό ὅτι προτοῦ νά δώση ὁ Θεός ἐντολή στόν παρά πάνω Προφήτη νά
ζωογονήση τούς νεκρούς τοῦ ἔδωσε νά καταφάγη μιά μεμβράνη μέ τόν λόγο Του καί
τοῦ εἶπε· "Υἱέ ἀνθρώπου κατάφαγε τήν κεφαλίδα ταύτην καί πορεύθητι καί
λάλησον τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραήλ" (᾿Ιεζεκ. 3,1). Φαίνεται ὅτι προτοῦ νά ἐμπλήση
προηγουμένως ὁ ἴδιος τήν κοιλιά του ἀπό τήν γλυκύτητα τοῦ Λόγου, δέν θά ἦταν
δυνατόν νά κηρύξη καί νά πῆ στούς ἄλλους· "γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός
ὁ Κύριος". ᾿Εάν
ὁ κήρυξ δέν ἔχει "σπέρμα ζωῆς", ἐντός του, πῶς θά γεννήση ἐν
Χριστῷ τούς ἀνθρώπους; ᾿Εάν ὁ Χριστός
δέν ἔχει γεννηθῆ "ἀληθείᾳ, οὐ δοκήσει καί φαντασίᾳ" στήν δική του
ὕπαρξι, ποιόν Χριστό θά γεννήση στήν καρδιά τῶν ἄλλων; ῾Ο ᾿Ησαΐας προτοῦ
ἀποσταλῆ καί ἀφοῦ "ὁ ἄνθραξ ἥψατο τῶν χειλέων αὐτοῦ καί ἀφεῖλε τάς ἀνομίας
αὐτοῦ καί τάς ἁμαρτίας αὐτοῦ περικάθηρε" (᾿Ησαΐου 6,7) τότε μποροῦσε νά
ἔχη τήν ἐμπειρία τῆς κατοικήσεως τοῦ Θεοῦ μέσα του, σάν ὠδῖνες ἑνός σωτηρίου
τοκετοῦ· "καί ὡς ἡ ὠδίνουσα ἐγγίζει -λέγει- τοῦ τεκεῖν καί ἐπί τῇ ὠδίνι
αὐτῆς ἐκέκραγεν, οὕτως ἐγεννήθημεν τῷ ἀγαπητῷ Σου· Κύριε ἐν γαστγρί ἐλάβομεν
καί ὠδινήσαμεν καί ἐτέκομεν πνεῦμα σωτηρίας Σου..." (᾿Ησ. 26,17). ῾Ο
Λόγος τῆς ᾿Εκκλησίας δέςν πρέπει νά εἶναι ποίημα, ἀλλά κήυμα, ἐφ᾿ ὅσον ὁ Λόγος
τοῦ Θεοῦ "γεννᾶται, οὐ ποιεῖται". Δέν ποιεῖται ὁ Λόγος στά ἀνθρώπινα
μυαλά ἤ στά ἀνθρώπινα σπουδαστήρια, ἀλλά γεννᾶται ἐκ Πνεύματος ῾Αγίου, "ἐκ
τῶν ἁγνῶν αἱμάτων" μιᾶς παράφορης μετανοίας, μιᾶς ἐμπόνου προσευχῆς καί
μιᾶς ἀσκητικῆς ἐμπειρίας. ῎Ετσι
ὁ Λόγος ἀποβαίνει ἀληθινά χριστοκεντρικός, "ἄρτος ζωῆς αἰωνιζούσης"
ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καί ζωήν δίδων τῷ κόσμῳ". ᾿Αληθινά σύγχρονος καί
πάντοτε ἐπίκαιρος. Καί αὐτόν τόν λόγο ζητεῖ σήμερα ὁ ἄνθρωπος, γιατί αὐτόν ἔχει
ἀνάγκη. ᾿Ακούγοντας τούς κήρυκάς του "ζητεῖ δοκιμήν τοῦ ἐν αὐτοῖς
λαλοῦντος Χριστοῦ" καί ὄχι τοῦ ἐν αὐτοῖς λαλοῦντος... ἑαυτοῦ των. Ζητεῖ
ἕνα Λόγο, πού νά κάνη θαύματα· "εἶπε καί... ἐγενήθησαν...". Θέλει ὁ
σύγχρονος λόγος τῆς ᾿Εκκλησίας νά εἶναι φορτισμένος μέ θεία ἐνέργεια, ὅπως ἦταν
καί ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, πού ἐπιτελοῦσε νεκραναστάσεις· "Νεανίσκε σοί λέγω
ἐγέρθητι... καί ἀνεκάθησεν ὁ νεκρός". ᾿Αλλά
τέτοιο λόγο, μόνο ἕνας ἅγιοις μπορεῖ νά διαθέτη. Γιαὐτό σήμερα ὁ κόσμος
ἐμπιστεύεται μόνο τούς ἁγίους. Γιά μᾶς τούς ἄλλους, καθώς μᾶς ἀκούει, φεύγει
πολλές φορές καί ἴσως νά λέγη· "ἄφες τούς νεκρούς θάψαι τούς ἑαυτῶν
νεκρούς...". |