"῾Ο λόγος τοῦ Θεοῦ ζῶν

καί κατά τήν 3ην μ.Χ. χιλιετίαν"*

 Καί κατά τήν τρίτην χιλιετίαν μ.Χ. καί βεβαίως καθ᾿ ὅλες τίς ἐπερχόμενες χιλιετίες ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι καί θά εἶναι "ζῶν καί ἐνεργής καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον..." (῾Εβρ. 4,12).

 Διότι δέν εἶναι λόγος ἀνθρώπινος πού ἐκφέρεται καί διατυπώνεται "ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις" (Α! Κορ. 2,4). Δέν εἶναι τολμηρός λόγος περί τοῦ Θεοῦ, καθ᾿ ὅσον "λόγῳ διεξιέναι τά περί Θεοῦ, τολμηρόν", κατά τόν οὐρανοφάντορα Βασίλειον. ᾿Αλλά εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δηλ. αὐτό πού λέγει ὁ Θεός πρός ἐμᾶς καί γιά μᾶς καί ὄχι αὐτό πού λέμε ἐμεῖς γι᾿ Αὐτόν. Εἶναι ἄλλωστε γραμμένο· "τῷ δέ ἁμαρτωλῷ εἶπεν ὁ Θεός· ἵνα τί σύ διηγῇ τά διακαιώματά μου καί ἀναλαμβάνεις τήν διαθήκην μου διά στόματός σου;" (ψαλμ. 49,16).

 Κατά τούς παλαιούς χρόνους ὁ Θεός ἐλάλησε "πολυμερῶς καί πολυτρόπως τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ᾿ ἐσχάτων δέ τῶν ἡμερῶν τούτων, ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν Υἱῷ" (῾Εβρ. 1,1). ῾Ο Υἱός καί Λόγος ἐλάλησε πρός ἐμᾶς καί εἶπε· "᾿Εγώ εἰμί...". Καί ἔτσι ὁ κόσμος εἶδε καί ἄκουσε τόν σαρκωθέντα Θεόν νά μιλᾶ ὁ ἴδιος γιά τόν ἑαυτό Του καί γιά τόν ἄνθρωπο. ᾿Επειδή δέ ὁ Χριστός, ὡς ζῶν Θεός "μένει εἰς τόν αἰῶνα" (᾿Ιω. 12,34) ἄρα καί "οἱ λογοι Του οὐ μή παρέλθωσιν" ἄν καί "ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται" (Ματθ. 24,35) μαζί δέ μέ αὐτούς καί οἱ χιλιετίες.

 ῾Η ᾿Εκκλησία ὡς αὐτός "ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας" κατέχει μέσα στά μυστικά της σπλάγχνα τόν ζῶντα Λόγο καί διά μέσου τῶν αίώνων καί τῶν γενεῶν τόν "γεννᾶ", ὡς ἡ Θεοτόκος, στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό τονίζει καί ὁ ῞Αγ. Μάξιμος ὁ ῾Ομολογητής μέ τά ἑξῆς· "ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος ἐφ᾿ ἅπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, ἀεί γεννᾶται θέλων κατά πνεῦμα τοῖς θέλουσι καί γίνεται βρέφος, ἑαυτόν ἐν ἐκείνοις διαπλάττων ταῖς ἀρεταῖς".

------------------------------------

* Αὐτό ἦταν τό γενικό θέμα τοῦ Πανελληνίου Συνεδρίου ῾Ιεροκηρύκων, πού συνῆλθε τήν 17ην Φεβρουαρίου 2000 στήν Μονή Πετράκη.

 ῾Επομένως ὁ λόγος τῆς ᾿Εκκλησίας δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν ζῶντα Λόγο τοῦ Θεοῦ τόν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό καί γιαὐτό δέν μπορεῖ καί δέν πρέπει νά προσφέρη στόν κόσμο τίποτε περισσότερο, τίποτε ὀλιγώτερο ἀπό Αὐτόν. Μειωμένος ὁ Λόγος τῆς ᾿Εκκλησίας, κατά "ἰῶτα ἕν ἤ μίαν κεραίαν" (Ματθ. 5,18) παύει νά εἶναι ὁ ὅλος Χριστός καί ἑπομένως ἀποβαίνει "κενόν τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ἡμῶν" (Α! Κορ. 15,14). Κενός ἐκκλησιαστικός λόγος σημαίνει ἄζωος καί νεκρός. Σημαίνει λόγος χωρίς τόν Λόγο καί ὁ ὁποῖος "εἰς ἀέρα λαλεῖται" (Α! Κορ. 14,9). Δέν εἶναι πνεῦμα πού ζωοποιεῖ, ἀλλά κενό γράμμα, πού ἀποκτείνει. Εἶναι λόγια τοῦ παρόντος αἰῶνος νεκροποιά, ἀνούσια καί κουραστικά. Τό κήρυγμα τῆς ᾿Εκκλησίας δέν εἶναι "ἡ σοφία τοῦ αἰῶνος τούτου, οὔτε τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων" ἀλλά εἶναι "ἡ ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Θεοῦ ἐν μυστηρίῳ ἀποκεκρυμμένη, ἥν προώρισεν ὁ Θεός πρό τῶν αἰώνων εἰς δόξαν ἡμῶν" (Α! 2,6-7).