Σελίδα 2 από 3 Ἡ ἀγάπη μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι "μερική
φιλία", φιλική σχέσις δύο ἀτόμων, ἀλλά καθολική ἀλληλοπεριχώρησις ὅλων.
Εἶναι χαρακτηριστικός ὁ πληθυντικός "ἀλλήλους". Αὐτό σημαίνει ὅτι
δέν μπορῶ νά ἀγαπῶ τόν ἕνα καί νά μισῶ τόν ἄλλον. Νά ἐνδιαφέρομαι γιά τόν ἕνα
καί γιά τόν ἄλλο νά ἀδιαφορῶ. Τό νά ἀγαποῦμε ὅλους τούς ἀνθρώπους ἐξ ἴσου, ὁ
ἅγιος Μάξιμος τό θεωρεῖ "σημεῖον τῆς κατά χάριν συγγενείας μας μέ τόν
Θεό, ὁ ὁποῖος "τόν ἥλιον Αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί
ἀδίκους" (Ματθ. 5,45). Ὁ ἔχων τήν τελεία ἀγάπη -κατά τόν ἄγιο- δέν σχίζει
καί δέν διαρεῖ τήν μία καί ἑνιαία ἀνθρώπινη φύσι, ἐπειδή οἰ ἄνθρωποι εἶναι καί
καλοί καί κακοί, ἀλλά, λαμβάνοντας ὑπ᾿ ὄψιν πάντοτε τήν θεόπλαστη ἀνθρώπινη φύσι, ἀγαπᾶ ὅλους τούς ἀνθρώπους,
"ἅπαν τό κατά φύσιν συγγγενές οἰκειούμενος". Ἀδιακρίτως καί χωρίς
αὐξομειώσεις. Τούς ἐναρέτους τούς ἀγαπᾶ ὡς φίλους, τούς κακούς τούς ἀγαπᾶ ὡς
ἐχθρούς (Ματθ. 5,43-44) καί τούς εὐεργετεῖκαί μακροθυμεῖ καί ὑπομένει, ἄν τόν
βλάψουν, πάσχοντας μάλιστα ὑπέρ αὐτῶν καί προσπαθώντας, ἄν μπορέση νά τούς κάνη
καί αὐτούς φίλους" (400 κεφ.). Ὁ Χριστός "ἐχθρῶν ἡμῶν ὄντων -πρός
Αὐτόν- ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανεν" (Ρωμ. 5,8). Καί οἱ μιμηταί Του, οἱ ἅγιοι,
ἐπωλοῦντο ὡς δοῦλοι ὑπέρ τῶν ἐχθρῶν τους. Τό παράδειγμα τοῦ Ἀββᾶ Ἀγάθωνος πού
ἔλεγε: "ἄν ἦταν δυνατόν νά βρῶ κάποιον λεπρόν, εὐχαρίστως θά τοῦ ἔδινα τό
δικό μου σῶμα καί θά ἔπαιρνα τό δικό του" εἶναι φοβερά χαρακτηριστικό. Ὁ
ἅγιος δέν ἔχει ἁπλῶς ἀγάπη ἀλλά εἶναι ἀγάπη. Ἡ πρός τούς ἐχθρούς μας ἀγάπη εἶναι ἡ καρδιά τῆς ἀγάπης. Γιαὐτό καί τό
παράγγελμα "ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους" πρέπει νά ἐκλαμβάνεται καί ὡς
"συγχωρήσωμεν ἀλλήλους". Ὁ ἐναγκαλισμός καί ὁ ἀσπασμός τῶν πιστῶν
(πού σήμερα περιωρίσθηκε μόνον στούς ἱερεῖς), αὐτό θέλει νά τονίση. Νά μήν ὑπάρχουν
στήν ἀγάπη σκιές, οὔτε, πολύ περισσότερο, ρήγματα. Ἡ συμβίωσις τῶν χριστιανῶν
μέσα στόν κόσμο δυνατόν νά προκαλέση τριβές καί πτῶσι τῆς ἀγάπης. Τά πάθη μας,
καί κυρίως ὁ ἐγωϊσμός ὡς φιλαυτία, συνεργοῦντος καί τοῦ Διαβόλου, πολλάκις μᾶς
χωρίζουν καί μᾶς διασποῦν. Οἱ ἁμαρτίες πού διαπράττονται στίς σχέσεις μέ τούς
ἄλλους εἶναι οἱ μεγαλύτερες καί οἱ πιό οὐσιαστικές. Διά τῆς ἀλληλοσυγχωρήσεως
πρέπει νά ἐπανέλθη ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στίς καρδιές, χωνεύοντας ὅλα τά ἀρνητικά
στοιχεῖα. Ἀρχίζοντας ἀπό τήν
ἀνεξικακία καί τήν λήθη, προχωροῦμε στήν συγχώρησι, γιά νά φθάσουμε στόν
"παροξυσμό" τῆς ἀγάπης. Στό: "ἐν ὁμονοίᾳ". Στό "ἐν ἑνί
στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ". Βαδίζοντας πρός τό Ποτήριον τῆς ζωῆς δέν
ἐπιτρέπεται νά ἔχουμε "τί κατά τινος" (Ματθ. 5,23-24). Γιαὐτό ἄλλωστε
καί πρό τῆς προσελεύσεώς μας στό Μυστήριο, παρακαλοῦμε τόν Θεό "καί ἄφες
ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν -καί Σέ διαβεβαιοῦμε- ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς
ὀφειλέταις ἡμῶν. |