leftmodule
  • Greek
  • English

 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ
       ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΩΝ



ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΓΕΩΡΓΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ
ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ
ΤΜΗΜΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ (Ε.Γ.Τ.Π.Ε.-Π.)


δράση χρηματοδοτήθηκε πό τό πιχειρησιακό πρόγραμμα (Ε.Π.)  “Αγροτική νάπτυξη - νασυγκρότηση τς παίθρου 2000 - 2006 ξονας 7” και συγχρηματοδοτήθηκε πό τό Ερωπαϊκό Γεωργικό Ταμεο Προσανατολισμο και γγυήσεων – Τμμα Προσανατολισμο.

This action was financed by the operation project “Rural development Reconstruction of the country 2000 – 2006 Axis 7” and also financed by the European Agricultural Fund Department.



 

ΙΙ

Λαμπρό λοιπόν, ἀλλά καί φοβερό συγχρόνως τό ἅγιό μας θυσιαστήριο. ὅμως πῶς πρέπει κανείς νά τό πλησιάζη; Ποιές προϋποθέσεις πρέπει νά διέπουν τήν σχέσι τοῦ ἱερέως μέ αὐτό; Διότι ὁ Μ. Βασίλειος φωνάζει: «Βλέπε ὦ ἱερεῦ τίνι παρίστασαι πῶς ἱερουργεῖς καί τίσι μεταδίδως». Χωρίς νά θέλω νά κάνω τόν δάσκαλο, θά ἤθελα νά μοῦ ἐπιτρέψετε νά διαγράψω μέ ἀγάπη καί ταπείνωσι, τέσσαρες βασικές προϋποθέσεις. Πρώτη προϋπόθεσις εἶναι:

α) Ἡ εὐλάβεια.

Ἡ εὐλάβεια δέν εἶναι ἕνα αἴσθημα παροδικό ἤ μιά ἐξω­τερική ἐκδήλωσις στιγμιαία. Δέν εἶναι ἕνα φόρεμα πού τό φοροῦμε ὅσο διαρκεῖ τό ἔργο μας, οὔτε μία μάσκα, γιά νά καλύψουμε τό πραγματικό μας πρόσωπο. Ἀλλά εἶναι μία μόνιμη στάσις τοῦ ὅλου ἀνθρώπου. Μιά ἔντονη αἴσθησις τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, πού συγκλονίζει ὅλο τό ψυχοσωματικό μας εἶναι. Στήν ἀληθινή εὐλάβεια μετέχουν καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα. Ἐάν κάποιος δείχνει ἐξωτερική εὐλάβεια, χωρίς ἐσωτερικό ἀντί­κρυσμα, γίνεται φαρισαῖος. Ἐάν πάλι κάποιος ἰσχυρίζεται ὅτι ἔχει μέν ἐσωτερική εὐλάβεια, ἀλλά ἀδιαφορεῖ γιά τίς ἐξωτερικές της ἐκδηλώσεις, θεωρώντας τες ὡς δῆθεν τυπικότητες, αὐτός πλανᾶται. Εἶναι ἕνας ἄνθρωπος γυμνός χωρίς ἔνδυμα καί μάλιστα ἔνδυμα γάμου καί πῶς τότε θά εἰσέλθη στόν θεῖο τοῦ Χριστοῦ νυμφῶνα;

Ἡ εὐλάβεια εἶναι ἡ τελωνική στάσις τῆς ψυχῆς. Ὁ τελώνης, κατά τήν παραβολή, «μακρόθεν ἐστώς, οὐκ ἤθελε οὐδέ τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ εἰς τόν οὐρανόν ἐπᾶραι (ἐδῶ ἔχουμε τήν ἐξωτερική ἐκδήλωσι τῆς εὐλαβείας, τήν «κάτω νεῦσι» ὅπως λένε οἱ πατέρες) ἀλλ’ ἔτυπτεν ἑαυτοῦ τό στῆθος καί ἔλεγε, ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (αὐτά εἶναι ἡ ἐσωτερική στάσις τῆς ψυχῆς, πού προκαλεῖται ἀπό τήν αἴσθησι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἁμαρτωλότητος τοῦ ἀνθρώπου.)

Ἡ εὐλάβεια πρός τό θεῖον καί τά θεῖα πράγματα, εἶναι σύνθετο πνευματικό φαινόμενο. Τά στοιχεῖα πού τό ἀποτελοῦν εἶναι: ἡ θερμουργός πίστις, ὁ ἅγιος φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀγαπητική διάθεσις τῆς καρδιᾶς καί ἡ βαθειά ταπείνωσις.

 Ἡ ζωντανή πίστις εἶναι κατά τόν ἅγ. Μάξιμο ἡ πρώτη ἀνάστασις τοῦ Θεοῦ μέσα μας, πού ἡ ἄγνοια τόν εἶχε νεκρώσει. Καί εἶναι ἡ μητέρα τῆς ἱερατικῆς εὐλαβείας. Γεννᾶται αὐτομάτως ὅταν στήν καρδιά τοῦ ἱερέως ὑπάρχει ἡ αἴσθησις τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, κατά τήν θεία μυσταγωγία, ἰδιαιτέρως δέ μετά τόν καθαγιασμό τῶν τιμίων δώρων, ὅπου ἡ θεία παρουσία δέν εἶναι μόνον ἀόρατη, ἀλλά καί ὁρατή καί αἰσθητή, στό σῶμα καί τό αἶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἱερεύς πού πιστεύει βαθειά αὐτήν τήν πραγματικότητα, δέν μπορεῖ παρά νά αἰσθάνεται εὐλαβική συντριβή. Θέλετε νά δῆτε ἄν ἕνας λειτουργός πιστεύει πραγματικά, ὅτι αὐτό πού ἔχει μπροστά του ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης, εἶναι «αὐτό τοῦτο τό ἄχραντον σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί αὐτό τοῦτο τό τίμιον αἶμα του»; Παρακολουθῆστε τον στά ἑξῆς σημεῖα: Πῶς μελίζει καί διαμελίζει τόν ἀμνόν τοῦ Θεοῦ. Πῶς κοινωνεῖ ὁ ἴδιος. Πῶς κάνει τήν συστολή. Πῶς κοινωνεῖ τόν κόσμο. Περισσότερο ὅμως ἀπό ὅλα -μή σᾶς φανῆ ὑπερβολικό- πῶς καταλύει τό ἅγιον Ποτήριον. Ἐκεῖ κυρίως δίνουμε τίς ἐξετάσεις μας. Ὁ ἱερεύς τίς φρικτές αὐτές ὦρες πού ἐπαναλαμβάνει τήν ψηλάφησι τοῦ Θωμᾶ (τόν δάκτυλον εἰς τόν τῦπον τῶν ἥλων καί τήν χεῖρα εἰς τήν πλευράν του), πρέπει συνεχῶς νά ἐπανα­λαμβάνει καί τήν ὁμολογία τῆς πίστεώς του: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». «Ὁ Κύριός μου εἶναι παρών. Μέ βλέπει, μέ ἀκούει, μέ παρακολουθεῖ καί μέ προσέχει. Αὐτός καί μέ κρίνει». Αὐτή ἡ πίστις δημιουργεῖ στήν καρδιά μας καί τόν φόβο τοῦ Θεοῦ. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ὁ ἄγριος καί ἐξουθενωτικός τρόμος, πού νοιώθει ὁ ἄνθρωπος μπροστά σέ ἕνα κίνδυνο, πού τοῦ σφίγγει τήν καρδιά, πού μπορεῖ νά τοῦ δημιουργήση καί ψυχολογικά προβλήματα ἀκόμη. Ἀλλά εἶναι ἐκεῖνο τό ἱερό δέος, πού νοιώθει τό πλάσμα, ἐνώπιον τοῦ Πλάστου. Ὁ σεβασμός τοῦ παιδιοῦ μπροστά στόν Οὐράνιο Πατέρα, εἶναι -ἄν θέλετε- τό γλυκό ρῖγος, πού διαπερᾶ σύγκορμη τήν ὕπαρξί μας, ὅταν ζοῦμε τήν ἔλευσι τῆς θ. Χάριτος. Αὐτός ὁ θεῖος φόβος εἶναι γεμᾶτος ἀπό ἀγάπη πρός Ἐκεῖνον, πού πρῶτος μᾶς ἀγάπησε «καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν». «Φοβήθητε τόν Κύριον πάντες οἱ ἅγιοι αὐτοῦ» λέγει ὁ Δαυῒδ. Οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἐφοβοῦντο τόν Θεό ἐπειδή τόν ἀγαποῦσαν καί τόν ἀγαποῦσαν ἐπειδή τόν ἐφοβοῦντο. Αὐτά τά δύο ἀλληλοτροφοδοτοῦνται. Καί προκαλοῦν τήν εὐλάβεια.