Μέσα σ’ αὐτόν τόν ναό πού μπήκαμε, ὅλα τελοῦνται ἀπο­στο­λικῶς, δηλαδή «εὐσχημόνως καί κατά τάξιν». Οἱ ψάλται σεμνοί καί εὐλαβεῖς. Οἱ ἐπίτροποι προσεκτικοί καί ἐξυπηρετικοί. Ὁ νεωκόρος μέ φόβο Θεοῦ. Καί ὅλα ὀφείλονται στήν εὐσέβεια καί τήν ἄοκνη προσπάθεια τοῦ καλοῦ μας λειτουργοῦ.

Δεῖτε τώρα τόν ὑποδειγματικό αὐτόν ἱερέα μετά τήν θεία λειτουργία. Εἶναι ἀλλοιωμένος. Ἡ ἐπαφή του μέ τό θυσιαστήριο τόν ἔχει μεταμορφώσει. Τό πρόσωπό του λάμπει σάν τόν Μωϋσῆ, ὅταν κατέβηκε ἀπό τήν θεοπτία τοῦ Σινᾶ. Εἶναι γεμᾶτος χάρι, εἰρήνη καί χαρά. Ὁ Χριστός πού εἶναι μέσα του τόν κάνει πολύ ἑλκυστικό. Λέγει ὁ π. Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ: «ἡ ὀρθή τέλεσις τῆς θείας λειτουργίας ἀφήνει τούς ἴδιους καρπούς χάριτος, στό ἐπίπεδο τῆς προσευχῆς, ὅπως ἡ ἡσυχαστική προσευχή τῆς ἐρήμου». Ἡ λειτουργία ὅμως γιαὐτόν δέν σταματᾶ στόν ναό. Θά συνεχισθῆ στήν καθημερινή του ζωή. Ἡ καρδιά του θά εἶναι πλέον τό θυσιαστήριο. ὅπου καί ἄν σταθῆ, ὅ,τι καί ἄν κάνη, ὅ,τι κι’ ἄν πῆ, ὅλα θά ἀποπνέουν Χριστό. Ἕνας τέτοιος λειτουργός εἶναι «εὐωδία Χριστοῦ ἐν τοῖς σωζομένοις καί ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις» (Β’ Κορ. 2, 15). Γιά ἕνα τέτοιον λειτουργό, ἔγραφε μιά εὐλαβής ψυχή: «Σέ σέβομαι, σέ εὐλαβοῦμαι ὦ ἱερέα τοῦ Θεοῦ! Εἶσαι ὅ,τι πιό ὑπέροχο ὑπάρχει στή γῆ. Εἶσαι μιά εὐλογία ὅταν μᾶς πλησιάζης. Μιά συμφορά ὅταν φεύγης! Μεῖνε μαζί μας»! ...

ΙΙΙ

Πολύς λόγος γίνεται τόν τελευταῖο καιρό γιά τήν ἀνάγκη μιᾶς λειτουργικῆς ἀναγεννήσεως στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Πολλοί προτείνουν πολλά. Ἐπιτρέψατέ μου νά πιστεύω ὅτι τήν πραγματική ἀναγέννησι σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί μάλιστα στό τῆς θείας λατρείας, θά τήν φέρη ὁ ἀναγεννημένος ἱερεύς. Ὁ φλεγό­μενος ἀπό τόν θεῖο ἔρωτα πρός τό Πανάγιο θυσιαστήριο λειτου­ργός τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος μέ τήν λειτουργία του, ἔχει τήν δύναμι νά κατεβάζει τόν οὐρανό στήν γῆ καί νά ἀνεβάζη τήν γῆ στόν οὐρανό...