Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος θεολόγος, ἀναφερόμενος στήν κατά χάριν γέννησι τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν ἄνθρωπο, χαρα­κτη­ρίζει τήν ἀνθρώπινη ψυχή "μητέρα τοῦ Χριστοῦ". "Καλότυχος -λέγει- εἶναι ἐκεῖνος ὅπου ἰδῇ τό φῶς τοῦ κόσμου, ἤγουν τόν Χρι­στόν, πώς ἐμορφώθη μέσα του. ὅτι αὐτός θέλει νομισθῆ μήτηρ Χρι­στοῦ, ἔχοντας τόν Χριστό μέσα του σάν βρέφος, καθώς ὁ ἀψευδέστατος ὑπεσχέθη λέγοντας "μήτηρ μου καί ἀδελφοί μου οὖτοι εἰσίν, οἱ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καί ποιοῦντες αὐτόν" (Λουκ. 8,21).

"Χριστός γεννᾶται" λοιπόν στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου! Πῶς ὅμως γεννᾶται;

Οἱ ἅγιοι Πατέρες τονίζουν ὅτι, ὅπως ἡ ἱστορική τοῦ Κυρίου μας γέννησις ἔγινε "ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρ­θένου", ἔτσι καί ἡ ἐντός ἡμῶν μυστική Του γέννησις, πραγματο­ποιεῖται ἀπό δύο παράγοντας, τόν θεῖο καί τόν ἀνθρώπινο, δηλ. Τήν χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί τήν "παρθένο" ἀνθρώπινη ψυχή. Ἔτσι ἡ ἀνθρώπινη φύσις γίνεται καί αὐτή... θεοτόκος! Αὐτό τό θαυμαστό γεγονός τελεσιουργεῖται κατά τό θεῖο βάπτι­σμα, ὅπου ὁ Χριστός γεννᾶται στόν ἄνθρωπο καί ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται στόν Θεό. Τοῦτο βεβαιώνει ὁ Ἀπ. Παῦλος μέ τά λόγια του: "ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε" (Γαλ. 3,27).

Κατά τήν μετέπειτα πορεία τοῦ χριστιανοῦ, ὁ Χριστός κυο­φο­ρεῖται ἄρρητα καί σταδιακά ἐντός του, κατά τό μέτρο τῆς πίστεως, τῆς ἐμπόνου μετανοίας, τοῦ σκληροῦ του πνευματικοῦ ἀγῶνος καί κυρίως τῆς ἀξίας καί τακτικῆς συμμετοχῆς του στό ἄχραντο καί θεοποιό μυστήριο τῆς θ. Εὐχαριστίας. Ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τίς "ὠδῖνες" αὐτῆς τῆς ἄνωθεν κυοφορίας καί χαίρει χαράν μεγάλην. Ἀντιλαμβάνεται ὅτι κάποιος νέος ἄνθρωπος γεν­νιέται μέσα του, καθώς "ἀκούει" τά "βρεφοπρεπῆ σκιρτήματά" του.

Καί καθώς τά παραμορφωτικά τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου πάθη ὑποχωροῦν, μέ τήν ἀγωγή τῆς καθάρσεως τοῦ τριμεροῦς τῆς ψυχῆς (λογιστικοῦ - ἐπιθυμητικοῦ - θυμικοῦ) ὁ Χριστός μορφώνεται ὁλοένα καί περισσότερο μέσα του, διαμορφώνοντας τόν χριστο­ειδῆ του χαρακτῆρα, μέ τό νέο ἦθος καί τήν καινή ἐν Χριστῷ ζωή. Αὐτό θά συνεχισθῆ στήν ζωή τοῦ πιστοῦ μέχρι νά "καταντήση εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ" (Ἐφεσ. 4,13).

Καθώς δέ "διαβαίνει ἐν μέσῳ παγίδων πολλῶν" πού τοῦ στήνει ὁ ἐχθρός καί κάποτε "ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου", δεχόμενος τίς ἐπιφορές τῶν θλίψεων καί τῶν διωγμῶν, αὐτός ζῆ τήν μακαρία ἐμπειρία ὅτι ὁ Χριστός εἶναι μαζί του καί μέ τόν Παῦλο λέγει: "Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός" (Γαλ. 2,20). Αὐτός εἶναι ἐν τῷ Χριστῷ καί ὁ Χριστός ἐν αὐτῷ. Καί ὅσο αὐτό περισσότερο συνειδητοποιεῖται στήν ὕπαρξί του, τοῦ χαρίζει τήν αἴσθησι τοῦ πληρώματος τῆς ζωῆς, τῆς χαρᾶς καί τῆς ἔνδοξης νίκης: τῆς νίκης κατά τοῦ Διαβόλου, τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου... "Χριστός γεννᾶται" καί ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται .

Αὐτά εἶναι τά προσωπικά καί διαρκῆ Χριστούγεννα τοῦ Χριστιανοῦ. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται μιά ἔμψυχη Βηθλεέμ, σπήλαιο μυστικό καί φάτνη καρδιακή, μέσα σέ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες τοῦ χώρου καί τοῦ χρόνου τῆς προσωπικῆς ζωῆς του. Αὐτά τά Χριστούγεννα δέν ἔρχονται στήν ζωή μόνο μιά φορά τόν χρόνο. Δέν περιμένουν νά ἔλθη ἡ 25η Δεκεμβρίου γιά νά πραγματοποιη­θοῦν. Εἶναι ἐμπειρία μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς. Διότι ὁ Χριστός μυστικῶς "ἀεί γεννᾶται" καί γιαὐτό ἐμεῖς "ἀεί" ἑορτάζουμε καί "ἀεί" Αὐτόν δοξάζουμε.