Ἡ φιλοδοξία τοῦ Καρλομάγνου ἦταν νά ἐπανιδρύση τήν Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία καί νά γίνη κοσμοκράτωρ. ὅμως μπροστά του ὀρθωνόταν τό Βυζάντιο πού ἦταν ὁ φυσικός κληρονόμος καί συνεχιστής τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους. Τό 797 ἀνέβηκε στόν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἡ Εἰρήνη. Ἡ ἄνοδος μιᾶς γυναίκας στόν αὐτοκρατορικό ἀξίωμα δέν κρίθηκε νόμιμη ἀπό τόν Κάρολο, ὁ θρόνος τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας θεωρήθηκε κενός, πρᾶγμα πού ὑποστήριξε καί ὁ Πάπας καί τό 800 ὁ Καρλομάγνος στέφθηκε στήν Ρώμη αὐτοκράτωρ. Ὁ ἴδιος ὁ Κάρολος καταλάβαινε ὅτι χω­ρίς τήν συγκατάθεση τοῦ Βυζαντίου, ὁ τίτλος του δέν εἶχε καμμιά πραγματική ἀξία. Γι΄ αὐτό κατέφυγε σέ διπλωματικό ἐλιγμό ζη­τώ­ντας σέ γάμο τήν Εἰρήνη, ὥστε νά μπορέση νά κυριαρχήση στό Βυζάντιο. Ἡ Εἰρήνη δέχθηκε, ἀλλά τό 802 ἐκθρονίστηκε καί τά σχέδια τοῦ Καρόλου ματαιώθηκαν.

Ἀπό τότε χωρίς καμμιά ἐξήγηση ἄρχισαν οἱ Φράγκοι νά ἀποκαλοῦν τούς Ρωμηούς τῆς Ἀνατολῆς Γραικούς, πού ὡς πρῶτες γραπτές μαρτυρίες φαίνονται στόν "Καρολίγγειο κώδικα" καί στήν "Ἱστορία τῶν Λογγοβάρδων" τοῦ Παύλου διακόνου, ὁ ὁποῖος βρι­σκό­ταν στήν αὐλή τοῦ Καρλομάγνου. Ὑπάρχει ἐνσυνείδητη πο­­λι­­­τι­κή γραμμή πού ὑπαγορέυει μιά τέτοια παραποίηση.

Παράλληλα ἐπιχειρεῖται μέ τήν ἔμπνευση τοῦ Καρόλου ἡ ἐνσυνείδητη παραποίηση τοῦ δόγματος τῆς Ἐκκλησίας πού ἀφορᾶ τό Filioque, ὥστε μαζί μέ τήν ἐθνική διαφορά πού πέτυχαν μέ τήν ὀνομασία Γραικός θέλησαν νά πετύχουν καί τήν θρησκευτική, γνωρίζοντας ὅτι ἔτσι ἑδραιώνεται ἡ διάσταση ἀνάμεσά τους. Τό ὄνομα Γραικός ἔλαβε ὑποτιμητική σημασία ὥστε ἡ λέξη "grec" ἔφτασε νά εἶναι συνώνυμη μέ τό ἀπατεώνας στά Γαλλικά μέχρι καί τίς ἡμέρες μας. Ἡ θρησκευτική διαφορά βασίστηκε πάνω σέ κατά παραγγελίαν καινοτομίες δημιουργώντας νέα θεολογία πού δέν στηριζόταν στήν πεῖρα τῶν Ρωμηῶν Πατέρων, ἀλλά σέ ἀσή­μαντους Λατίνους συγγραφεῖς, κυρίως στόν Αὐγουστῖνο, ὁ ὁποῖος θεολογοῦσε μέ πλατωνικό στοχασμό καί ὄχι μέ τήν πνευματική ἐμπειρία τῶν Πατέρων, πού ἦσαν ἄγνωστοι σ΄ αὐτόν.

Θέλοντας οἱ Φράγκοι νά οἰκειοποιηθοῦν γιά τόν ἑαυτό τους τήν Ρωμαϊκή παράδοση καί ὑπόσταση, κατασκεύασαν αὐτή τήν θρησκευτικοπολιτική διαφορά καί συγκρότησαν τήν ἰδιοπροσω­πί­α τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης μέχρι καί σήμερα, στηριγμένη πάνω σ΄ αὐτή τήν ἀντιπαράθεση.