Ἡ Εὐρώπη δέν ἤθελε ποτέ τήν ἀναβίωση τῆς Ρωμηοσύνης καί δέν ὑπεστήριξε ποτέ τήν ἀπελευθέρωσή της. Τό κίνημα ὅμως τοῦ Ρομαντισμοῦ πού θαύμαζε τούς ἀρχαίους ῞ Ελληνες προσέβλεπε μέ ἐνθουσιασμό στήν δημιουργία ἑνός κρατιδίου μέσα στά ὅρια τῆς ἀρχαίας κλασικῆς Ἑλλάδος, τούς κατοίκους τῆς ὁποίας θεωροῦ­σαν ἀπογόνους τῶν ἀρχαίων ῾ Ελλήνων.

Ὁ Ρήγας Φεραῖος καί ὁ Κοραής συνεργάζοντο μέ τήν ὁμάδα τοῦ Μ. Ναπολέοντος, πού ἀποτελοῦσαν ἰδιαίτερη μασονική στοά. Ὁ Ρήγας ὀνειρεύετο τήν ἀπελευθέρωση ἁπάσης τῆς Ρωμηοσύνης καί μέ τούς θουρίους του προετοίμαζε τό ἔδαφός της. Ὁ δέ Κοραής ὑπεστήριζε τήν ἀπελευθέρωση τμήματος αὐτῆς πού ἐταυτίζετο μέ τά ὅρια τῆς κλασικῆς Ἑλλάδος. Ἡ διαφορά τοῦ Ρήγα μέ τόν Κοραή καί ἡ ἀντίθεση τῶν Φράγκων νά ὑποστηρίξουν τά σχέδια τοῦ Ρήγα ἔγιναν αἰτία νά δολοφονηθῆ ὁ Ρήγας καί νά ἐπικρατήση ὁ Κοραής. Τήν ἐποχή αὐτή παρουσιάζονται τά πρῶτα συγγράμ­ματα, ὅπως εἶναι ἡ "ἑλληνική νομαρχία" καί ὁ "Ρωσοαγγλογάλλος" πού ὑβρίζουν καί συκοφαντοῦν ὅλη τήν Ἑλληνορθόδοξη πραγμα­τικότητα πού μέ νύχια καί μέ δόντια προσπαθεῖ νά ἐπιβιώση κάτω ἀπό τήν μπότα τοῦ Τούρκου δυνάστη, ἀπό τόν ἐθνάρχη Πατριάρχη μέχρι τόν τελευταῖο μοναχό.

Ἡ διδασκαλία τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς Γαλλικῆς ἐπανα­στά­σεως, ὁρμώμενη ἀπό τήν σήψη τῶν εὐγενῶν καί τοῦ δυτικοῦ κλήρου εἶχε σαφῶς ἀντιχριστιανικό καί ἀντικληρικό πνεῦμα. Στήν παγίδα αὐτή ἔπεσε ὁ Κοραής καί οἱ ὁμοϊδεάτες του, οἱ ὁποῖοι μετέφεραν αὐτούσια τά δυτικά δεδομένα στήν ἀνατολική πραγ­μα­τικότητα, χωρίς νά ὑπάρχη ἀντικειμενική ἀναλογία. Ὑποστη­ρίχθηκε ἀπ΄ αὐτόν ἡ ἐξωφρενική ἰδέα ὅτι ἡ Ἑλλάδα ὑποδουλω­νόταν διαδοχικά ἀπό τούς Μακεδόνες, ἀπό τούς Ρωμαίους καί τούς Βυζαντινούς καί ἀπελευθερώθηκε τό 1453 ἀπό τούς Τούρ­κους. Γι΄ αὐτό ἐπιζητοῦσε τήν ἀνεξαρτησία τῆς ἀρχαίας κλασι­κῆς Ἑλλάδος ὡς συνέχειά της καί δημιούργησε τό γνωστό ἱστο­ρικό χάσμα πού ἐκτείνεται ἀπό τήν μάχη τῆς Χαιρώνιας μέ τήν νίκη τοῦ Φιλίππου μέχρι τό 1821 μ. Χ. Μέ τήν ἔμπνευσή του καί τούς δυτικούς ἱεραποστόλους πού ἐστάλησαν νά ἀναμορφώσουν τήν Ἑλλάδα καί ὡρισμένους δικούς μας δυτικόπληκτους, ἡ βαβαρική κυβέρνηση παρασύροντας καί τήν ἐκκλησιαστική διοίκηση, ἐδίωξαν τήν ὀρθόδοξη παράδοση στό νεοπαγές κράτος, ἀποσυνδέθηκαν ἀπό τήν ἐπίδραση τοῦ Πατριαρχείου δημιουργώ­ντας ἕνα σχῖσμα 17 ἐτῶν καί ἔκλεισαν 417 περίπου ὀρθόδοξα Μοναστήρια ἀπ΄ τά ὁποῖα ὁ λαός μας ἀντλοῦσε τήν ὀρθόδοξη πνευ­ματικότητα.

Ἡ νέα ἑλληνική πραγματικότητα βιώνει στήν ἡγεσία της τήν εὐρωπαϊκή κουλτούρα ἑνῶ ὁ λαός της τήν ἑλληνορθόδοξη Πα­ράδοση. Παρ΄ ὅλες τίς βίαιες προσπάθειες ἐκδυτικοποιήσεως τῆς κοινωνίας μας μέ τήν εἴσοδο πολιτικῶν, ἐπιστημονικῶν συμ­βούλων καί δυτικῶν ἱεραποστόλων, ἡ αἰωνόβιος ὀρθοδοξία δέν ἀπαλείφθηκε ἀπό τίς συνειδήσεις τοῦ λαοῦ μας. Τόν τελευταῖο δέ καιρό τό χάσμα αὐτό διαφαίνεται ἐναργέστερα.

Στήν Εὐρώπη τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τοῦ ὀρθολογισμοῦ ἔχου­με ἀποδέσμευση τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος ἀπό τίς ἀνελεύθερες καί ἐπιβαλλόμενες ἔξωθεν διαιωνισμένες καταστάσεις τοῦ πα­ρελ­θόντος, ὅπως τήν ταξική ὑπεροχή τῆς ἀριστοκρατίας, τήν ἄκρι­τη ἀποδοχή ἐπιστημονικῶν θεωριῶν τοῦ παρελθόντος, τήν ἀδιαμφισβήτητη ὑποταγή στό ἐκκλησιαστικό ἀξίωμα τοῦ Πάπα κ.λ.π.

Τό γεγονός αὐτό ἔφερε τήν ραγδαία ἀνάπτυξη τῶν ἐπιστη­μῶν καί πληθώρα ἐφευρέσεων, πού ἐπικεντρώνονται κυρίως ἀπό τόν 19ο αἰ. καί μετά.