H ΠΕΙΡΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΤΩΝ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ

Ἀρχιμανδρίτου Μαξίμου

Καθηγουμένου Ἱ. Μ. Ἁγ. Διονυσίου ἐν Ὀλύμπῳ

 Στό ἑπόμενο ἔτος συμπληρώνονται δύο χιλιάδες χρόνια ἀπό τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ πολυετής αὐτή περίοδος ἔχει νά δεί­ξη στήν ἀνθρωπότητα ἕνα μεγάλο πλοῦτο ἐμπειριῶν σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ἱστορικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν ἐθνῶν. Γεγο­νότα πού σημάδεψαν τήν χρονική αὐτή περίοδο καί καθόρισαν τήν πορεία τῆς ἀνθρωπότητος, θεωροῦνται βασικές προϋποθέσεις γιά τήν ἐξελικτική πορεία τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς τῶν διαφόρων πο­λι­τισμῶν, πού φτάνουν ὥς τήν ἐποχή μας.

Τό κατ΄ ἐξοχήν γεγονός, πού ἐσήμανε τήν ἔναρξη τῆς περιό­δου αὐτῆς καί τήν χρωμάτισε ἀνεξίτηλα, εἶναι ἡ εἴσοδος στήν ζωή μας τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ Λόγου "ἐν σαρκί φανερωθέντα", πού ἄλλαξε τόν ροῦν τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος καί ἀπετέλεσε τήν ἀφετηρία τῆς νέας περιόδου.

Τό κοσμοϊστορικό αὐτό γεγονός ἔλαβε χώρα μέσα σ΄ ἕνα συγκεκριμένο κόσμο μέ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά, πού ἡ ἀπό­κρυ­φη βουλή τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀοράτως προνοεῖ καί κυβερνᾶ τόν κόσμο, θέλησε νά δημιουργηθῆ.

Ἡ ἵδρυση, ἡ ἐξάπλωση καί ἡ ἑδραίωση τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτο­κρατορίας, ἀποτελοῦν τά ἱστορικά πλαίσια μέσα στά ὁποῖα ἔδρασε ἡ νέα διδασκαλία τοῦ Ναζωραίου. Αὐτή ἡ αὐτοκρατορία ἦταν ὑπερεθνική μέ πλῆθος ἐθίμων, θρησκειῶν καί ἠθῶν, φέρουσα οἰκουμενικό χαρακτῆρα κάτω ἀπό μία πολιτική ἀρχή, τόν Ρωμαῖο αὐτοκράτορα.

Ἡ γλῶσσα αὐτῆς τῆς ἀχανοῦς αὐτοκρατορίας ἦταν κατ΄ ἀρ­χήν διττή: Ἡ Λατινική ἦταν ἡ γλῶσσα τοῦ στρατοῦ, τῆς διοική­σε­ως, τῶν νόμων. Ἐνῶ ἡ Ἑλληνική ἦταν κατ΄ ἐξοχήν γλῶσσα τῆς αὐτοκρατορίας, ἡ διεθνής γλῶσσα τῆς ἐποχῆς, στό ἐμπόριο, στήν τέχνη, φιλοσοφία, λογοτεχνία καί ἡ γλῶσσα τῶν μορφωμένων τῆς Ρώμης ἤδη ἀπό τόν 3ο π. Χ. αἰ.

Κατά τόν καθηγητή Ρωμανίδη οἱ Ρωμαῖοι ἐξ ἀρχῆς υἱοθέτησαν τόν ἐλληνικό πολιτισμό ὡς καί τήν ἑλληνική γλῶσσα. Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ μεγαλύτερος ἀγγλοσάξων ἱστορικός τῶν πο­λι­τισμῶν, ἄρνολντ Τόϊνμπι (Arnold Toynbee) συμπεριλαμβάνει στόν ἑλληνικό πολιτισμό τήν Ρωμαϊκή δημοκρατία καί τήν Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία καί μάλιστα ἀποκαλεῖ τό Ρωμαϊκό κράτος "οἰκουμενικό ἑλληνικό κράτος". ἤδη κατά τόν 4ο π. Χ. αἰ. ὁ μαθη­τής τοῦ Πλάτωνα Ἠρακλείδης ἀποκαλεῖ τήν Ρώμη "πόλιν ἑλληνί­δα Ρώμην".

Ἡ βεβαίωση τῆς παρουσίας τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ στήν ἱστορία φανερώθηκε μέσα ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, τά θαύματά Του, τήν ἀναίτια σταύρωσή Του, τήν ἀνάσταση καί τήν Πεντηκο­στή. Τό τελευταῖο σήμανε τήν ἱστορική ἀρχή τῆς Ἐκ­κλη­σίας, πού πιστοποίησε τήν γνησιότητά της, εἰσερχόμενη στόν τότε εἰδωλο­λα­τρικό κόσμο, μέ πλῆθος μαρτυρικῶν αἱμάτων, διδασκαλιῶν καί ἁγιότητος βίου πού ἄλλαξε τήν γεμάτη παθῶν ζωή τῆς ἀνθρω­πότητος.