Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὁ Διάβολος πού ἔγινε αἰτία τῆς ἀποστασίας του, τόν παρακολουθεῖ στενά καί ἐπιδιώκει τήν τελική ἐξόντωσή του καί θά τό κατόρθωνε ἐάν ὁ Θεός δέν καθιστοῦσε ἀναλλοίωτα τά ὀντολογικά γνωρίσματα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί δέν παρακολουθοῦσε μέ τήν πρόνοιά Του τόν ἄνθρωπο ἕως Ἅδου. Ἡ ἀδυναμία του αὐτή ἐδημιούργησε τήν ἀνάγκη αἰσθητοῦ χειραγωγοῦ, προστάτου καί καθοδηγοῦ.

 Ἡ συνειδητοποίηση αὐτῆς τῆς ἀδυναμίας καί ἡ συχνή ἀναφορά τοῦ φυσικοῦ ἐγώ στό ὑπερεγώ, τόν ἀσθένησε ψυχολογικά, τοῦ δημιούργησε ἔντονο ψυχολογικό ἀνελεύθερο φορτισμό καί τόν ὡδήγησε στήν ἐξεύρεση συνανθρώπου στόν ὁποῖο νά ἐναποθέτη τίς δυσκολίες του, ὥστε νά ἐπέλθη μία ψυχολογική ἐκτόνωση καί ἀνακούφιση. Αὐτή ἡ ψυχολογική φόρτιση πολλές φορές παίρνει τήν μορφή ἐπαναστατημένης προσωπικότητος, ἡ ὁποία δέν καταστέλλεται παρά μόνον μέ τήν ὕπαρξη κάποιας ἐξουσιαστικῆς δυνάμεως. 'Από ἐδῶ γεννᾶται ἡ ἀνάγκη τῆς ὑπάρξεως τῶν κοσμικῶν ἐξουσιῶν. Ἐπ' οὐδενί λόγῳ δέ δέν μπορεῖ νά καταργηθῆ ἡ ἐπαναστατημένη ἐσωτερική ζωή, παρά μόνο διά τῆς πνευματικῆς καθοδηγήσεως ἀπό ἐμφορούμενα ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πρόσωπα, τά ὁποῖα εἰσέρχονται ὡς διακριτικοί ἰατροί στό βάθος τοῦ τραύματος τοῦ ἀνθρώπου καί μέ τήν δύναμη τῆς χάριτος τόν καθιστοῦν ὑγιῆ καί τόν ἐπανασυνδέουν μέ τόν Θεό Πατέρα, ὁ ὁποῖος τοῦ χαρίζει τόν ἐσωτερικό θεῖο προσανατολισμό.

 Κατά τήν προαιώνια βουλή τοῦ Θεοῦ, γιά νά εἰσέλθη ὁ ἄνθρωπος στά ἄδυτα σκηνώματα τοῦ Θεοῦ, ἔπρεπε ὁ Θεός νά ἔλθη στήν ἔσχατη ταπείνωση τοῦ ἀνθρώπου καί μέ τήν θεία Του δύναμη νά τόν καταστήση μέτοχο τῶν θείων δωρεῶν Του καί κατά χάριν θεό. Ἄρα καί ἄν ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος δέν ἔπεφτε καί μέ τήν πτώση του δέν ἀσθενοῦσε, ἦταν ἀναγκαία ἡ ἀνθρωπίνη παρουσία τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Διά τοῦ ἀνθρώπου Χριστοῦ εἰσῆλθε ὁ Θεός στόν κόσμο καί διά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ εἰσέρχεται ὁ ἄνθρωπος στόν Θεό.

Ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου ἐδημιούργησε ἐπιπρόσθετο λόγο τῆς ἐν σαρκί παρουσίας τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. 'Επιτελέσθηκε ἡ προαναγγελία στήν Παλαιά Διαθήκη ὅτι ὁ Χριστός εἶναι "ὁ Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος", πού μέ τά ζωοποιά ρήματα τοῦ Πατρός Του καί τήν ἀναίτιο σφαγή Του, ἐπανέκτησε τόν λαό Του ὡς "λαόν περιούσιον". Ἔσπειρε τήν θεία καί ἄφθαρτη σπορά μέ τόν ζωντανό λόγο Του. Προσέφερε τήν δωρεά τῆς υἱοθεσίας μέ τήν χάρη τοῦ Πνεύματός Του καί μέ τήν ἀνάστασή Του ἔκανε τούς ἀνθρώπους φωτοφόρα τέκνα "καί ἀπαρχήν τῶν ἑαυτοῦ κτισμάτων".