«Χριστός γεννᾶται...»

καί ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται.

 Ἡ ἐν χρόνῳ καί τόπῳ γέννησις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τό μεγαλύτερο γεγονός τῆς παγκοσμίου ἱστορίας. Κανένα ἄλλο γεγο­νός δέν ἔγινε χρονικό ὁρόσημο δύο κόσμων. Ἡ ἱστορία μέ αὐτό χωρίσθηκε στά δύο, στήν πρό Χριστοῦ καί στήν μετά Χριστόν. Ἡ ταπεινή φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ἔγινε τό τέρμα τοῦ χρόνου τῆς πτώσε­ως καί ἡ ἀφετηρία τοῦ χρόνου τῆς ἀνορθώσεως. "Χριστός γεννᾶται τήν πρίν πεσοῦσαν ἀναστήσων εἰκόνα"."Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρ­κί" (Α΄ Τιμ. 3,16), ὡς ἡ ζωή τοῦ νέου κόσμου καί "Ἰδού γέγονεν τά πάν­τα καινά" (Β΄ Κορ. 5,17).

Ἡ ἐπί γῆς στρατευομένη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζει τό γεγονός μέ θαυμαστή λαμπρότητα καί ἀγάλλεται θεοπρεπῶς, μαζί μέ τήν θριαμβεύουσα στόν οὐρανό ἐκκλησία, τούς ἀγγέλους καί τούς ἁγίους. Ὁ Ἱ. Χρυσόστομος ὀνομάζει τά Χριστούγεννα Μητρόπολι τῶν ἑορ­τῶν καί μέ πνευματική ἔξαρσι ἀναφωνεῖ: "Σήμερα οἱ ἄγγελοι ψάλλουν, οἱ ἀρχάγγελοι μελωδοῦν, ὑμνοῦν τά Χερουβείμ καί δοξολογοῦν τά Σεραφείμ, οἱ πάντες ἑορτάζουν, βλέποντας τόν Θεό ἐπί γῆς καί τόν ἄνθρωπο στούς οὐρανούς. Μαζί λοιπόν μέ ὅλους αὐτούς πού σήμερα σκιρτοῦν, θέλω καί ἐγώ νά σκιρτήσω ἀπό χαρά, νά χορεύσω καί νά πανηγυρίσω...".

Ὁ Μ. Βασίλειος θεωρεῖ τήν ἑορτή γενέθλιο ἡμέρα τῆς ἀνθρωπότητος, ἐνῶ ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ θεολόγος τήν χαρακτηρίζει σεισμό τῆς γῆς.

Τό παμμέγιστο αὐτό γεγονός, μέ τίς ἄπειρες θεολο­γικές καί ἀνθρωπολογικές διαστάσεις του, καί τίς ἀνυπολόγιστες σωτηριολογικές συνέπειες γιά τόν ἄνθρωπο, δέν προσφέρεται μο­νά­χα γιά ἕνα ἁπλό καί ἐπετειακό ἑορτασμό· καλεῖ τόν ἄνθρωπο νά ἐγκύψη "ἐν αἰσθήσει ψυχῆς" στό ἀπύθμενο πνευματικό καί μυστικό του βάθος, νά τό βιώση θεϊκά καί νά τό ἑορτάση "λο­γι­κά". Διότι "τοῦτο ἐστίν ἡμῖν ἡ πανήγυρις, τοῦτο ἑορτάζομεν σήμε­ρον, ἐπιδημίαν Θεοῦ πρός ἀνθρώπους (ἅγ. Γρηγ. θεολ.).

Χριστός γεννᾶται.......

Ἐντύπωσι πρέπει νά μᾶς προκαλεῖ ὅτι ἡ ἐξαγγελία αὐτή τῆς Ἐκκλησίας μας ἐκφέρεται σέ ἐνεστῶτα χρόνο. Γιατί "γεννᾶται" καί ὄχι "ἐγεννήθη"; Διότι ὁ Χριστός ὄχι μόνο ἐγεννήθη, ἀλλά καί γεννᾶται. ἤ μᾶλλον ἐγεννήθη γιά νά... γεννᾶται. Ἐτέχθη γιά νά... τίκτεται. Ἦλθε γιά νά... ἔρχεται. Διότι αὐτός εἶναι "ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος"... (Ἀποκ. 1,4).

Τά Χριστούγεννα δέν εἶναι μόνο ἕνα ἱστορικό γεγονός, ἀλλά καί ἕνα πνευματικό καί σωτηριολογικό γεγονός. Ὁ Θεός θέ­λει αὐτό πού ἔλαβε χώρα στήν πανανθρώπινη ἱστορία, νά γίνη ἐμπειρία καί τῆς προσωπικῆς τοῦ καθενός ἱστορίας. Ὅ,τι συνέβη ἐφ΄ ἅπαξ "ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου" μπορεῖ νά ἐπαναλαμβάνεται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί διά τῆς Ἐκκλησίας στά χρονικά ὅρια κάθε ἀνθρώπινης ζωῆς. Αὐτός ἄλλωστε εἶναι καί ὁ εὐλογητός σκοπός τοῦ ἀνεκφράστου τούτου μυστηρίου: ἡ ἀνάπλασις καί ἀναγέννησις τοῦ ἀνθρώπου. "Γιατί -ὅπως λέγει καί ἕνας συγγρα­φεύς- χίλιες φορές καί ἄν γεννήθηκε ὁ Χριστός στήν Βηθλεέμ, δέν θά εἶχε κανένα νόημα, ἄν δέν ἐγεννᾶτο μέσα μας". Αὐτό ἀποτελεῖ βασική διδασκαλία καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων.